vrijdag de 13e

stond er dus een klim op het programma. We wisten niet echt wat we konden verwachten en zijn met dezelfde spullen in de tas (plus portemonnee deze keer) weer richting Monk’s Cowl gereden. Maar niet voordat we een heerlijk ontbijt naar binnen hadden gewerkt. Pap met muesli en suiker en toast met bacon en eggs. Lekker maaltje!!

We hadden dus besloten om de 11km lange route naar Blind Man’s Corner te bewandelen / beklimmen. We hebben het beide overleefd, anders hadden jullie dit stukje nooit kunnen lezen natuurlijk maar in alle opzichten was deze beklimming te bizar voor woorden. Het begon nog aardig, mooi door de bossen omhoog wandelen en ergens stond nog handgemaakte wandelstokken tegen een hekje aan. Als je 20 rand in het blikje deed dat er bij stond mocht je er eentje meenemen, zo kan het dus ook!!

Maar, toen we eenmaal uit de bossen kwamen en de ondergrond wat harder en rotsiger werd begon de ellende. Sommige stukken pad waren nog mooi vormgegeven door ‘traptreden’ die goed te beklimmen waren maar soms kon het gewoon niet anders en moesten we de rotsen zelf als trapje gebruiken. Dit is op zich niet zo erg natuurlijk, ware het niet dat een paar centimeter naar links of naar rechts gewoon ravijn, afgrond of iets anders dieps was. Daarnaast hebben we vaak betwijfeld of we nog wel op het pad liepen, maar iedere keer doemde er juist op dat moment weer iets op dat daadwerkelijk op het pad leek.

Waarom ga je dan in hemelsnaam nog door? Ik denk dat we stiekem tegen over elkaar en tegenover onszelf wilden bewijzen dat we het konden. Bovendien hadden we gisterenavond gehoord dat het uitzicht vanaf Blind Man’s Corner echt fabuleus zou zijn. Met die gedachte zijn we doorgelopen.

Uiteindelijk kom je dan toch echt op een punt dat je denkt, tot hier en niet verder. Gelukkig werd de wandeling toen weer echt een wandeling en konden we over redelijk vlak terrein naar het eindpunt lopen. Nog een klein klimmetje te gaan, waar Claries er nog een sprintje uit wist te persen, en we konden onder het genot van een broodje kaas van het uitzicht genieten. En dat was echt super!! We hebben veel foto’s genomen en we hebben al gepland er een paar op canvas te laten drukken. Ik zweer je, als je iedere ochtend met zo’n uitzicht wakker zou worden dan ben je de rest van je leven gelukkig!

Na een half uurtje besloten we terug naar beneden te gaan. Voor zover je daar van kon spreken want voor ‘naar beneden gaan’ hebben we nog behoorlijk veel moeten klimmen om er te komen. Het werd zelfs nog even spannend toen Claries bijna uitgleed maar zichzelf wel wist te redden. Mijn hart sloeg in ieder geval een paar keer over. En wij iedere keer maar gokken waar we ongeveer weer naartoe moesten. Ik kan je zeggen dat we het niet vaak bij het rechte eind hebben gehad maar we hebben uiteindelijk de wandeling voltooid in precies vijf uur. Echt netjes van ons!!

Beneden gelijk een bord friet en wat cola naar binnen gewerkt om de verloren kilo’s weer terug te vinden en toen zijn we terug gegaan naar ons verblijf. Daar hebben we heerlijk gedouched (in de open lucht, echt bijzonder) en genietend van de ondergaande zon nog een boekje gelezen.

Morgen weer vroeg dag, om 6 uur vertrekken we met ons oude getrouwe Polo’tje richting East London (Oos-Londen in het Afrikaans) en die rit gaat zo’n 700km duren. Maar iedereen heeft ons verzekerd dat we er op tijd aankomen. En dat zullen we. Voor nu welterusten!!