Ok, nog eentje dan!

Het leek allemaal een goed idee. De laatste nacht hoefden we niet meer in het hostel te blijven dachten we. Onze vlucht vertrok toch woensdagochtend om 6.00u. Met alle formaliteiten als inchecken en de douane betekende dit dat we rond drie uur richting het vliegveld moesten. Logistiek was dit allemaal onhandig dus wij hadden bedacht dat we rond een uur of tien, elf naar het vliegveld zouden gaan en ons zouden vermaken in de vele winkels, cafés en restaurants.

Wat blijkt nu, op last van de gemeente Sydney is het vliegveld tussen 23.00u en 03.00u gesloten. En daar kom je dan achter als je bijna in de metro stapt om richting vliegveld te gaan. Snel de knoop doorgehakt om toch te gaan. En gelukkig is er een wachtruimte open om deze tijd te overbruggen. Veel vermaak is er niet dus dan maar het plakboekje bijwerken en het laatste verslagje uit het buitenland online zetten.

Vanochtend in alle vroegte werden we wakker. Om zeven uur zouden we worden opgepikt voor het hostel voor onze trip naar de Blue Mountains. Snel de laatste spulletjes in de tassen gedaan, een dagtasje klaargemaakt en uitgechecked bij het hostel. De tassen konden we daar gelukkig achterlaten, want de tour maken met de zware, grote tassen was geen optie.

We stonden om vijf voor zeven op de afgesproken plek en hebben ongeveer twintig minuten staan wachten. Toen kwam er een bus met een wild zwaaiende chauffeur op ons afgereden. Shane bleek naast chauffeur ook de gids van vandaag te zijn. Het tourbedrijfje is van hemzelf en hij draait het momenteel helemaal in zijn eentje. Drukke dagen voor hem, maar hij blijft altijd maar glimlachen volgens mij. Nadat we heel Sydney doorkruist waren hadden we een leuke groep van vijftien man bij elkaar met wie we de tour zouden gaan doen.

Blue Mountains dankt zijn naam aan de blauwige gloed veroorzaakt door zwetende' Eucalyptusbomen. Eigenlijk zijn het geen eens bergen maar is het meer een droog gevallen fjord. Het gebied ligt nogal een eindje buiten Sydney dus we hadden een flink ritje voor de boeg. Gelukkig had Shane goede muziek op staan en stopte hij onderweg bij een lokaal bakkertje voor een verse koffie en een nog verser croissant.

Eenmaal aangekomen in het prachtige natuurgebied bracht hij ons naar een mooi uitkijkpunt waar we de hele vallei konden overzien. Van de vallei zelf was weinig te zien omdat er een enorm wolkendek overheen lag. Maar dat maakte het plaatje er niet minder om. Na dit mooie uitzicht reed hij langs zijn ouderlijk huis om de lunch op te halen. Zoals gezegd draait hij het hele bedrijfje zelf en draagt moeders een steentje bij door de lunch voor te bereiden. Shane benadrukte dat ze hier wel voor betaald kreeg, met een knipoog en een glimlach. Zoals hij de rest van de dag alles zou blijven vertellen met een knipoog en een glimlach.

Na deze kleine tussenstop gingen we richting het startpunt van de eerste wandelroute. Het was een aardig tochtje van een kilometer of zeven. Door regenwoud, moeras, droogland en gewoon bos. De omgeving was heel divers. Op onze reis hebben we (vooral op Borneo) echt wel mooier regenwoud gezien. Maar de stilte en het uitzicht verveelt echt nooit. Na de wandeling was iedereen wel toe aan de lunch en daar hebben we met zijn allen ook goed van genoten.

Na de lunch gingen we naar de Drie Gezusters (nee, niet de kroeg). Dit is een rotsformatie in het Blue Mountain National Park die bizar veel gelijkenis vertoont met de drie rondavels in Zuid-Afrika (voor een foto daarvan moet je even terugzoeken). Daarna was het tijd voor de tweede wandeling die ons langs een prachtige waterval voerde waar ik mezelf even uitgeleefd heb met de nieuwe camera en de instellingen. Resultaat was vooral of heel licht, of heel donker. Maar er zitten wel een paar mooie tussen denk ik.

We waren rond een uur of half vier terug bij de bus en na een ritje van anderhalf uur stonden we voor ons hostel. We hadden gevraagd of we daar nog even mochten douchen en dat was geen probleem. Daarna zijn we weer lekker een hapje gaan eten, voor de tweede avond achter elkaar een overheerlijke, maar spotgoedkope biefstuk en toen zijn we richting vliegveld vertrokken.

En daar zitten we nu, te wachen tot het drie uur is. Met het typen van dit verhaal ben ik al een half uur opgeschoten en met alle herinneringen aan alles wat we in deze drie maanden hebben gedaan en meegemaakt gaan de komende drieëneenhalf uur vast ook wel zo voorbij!

Het is een mooie trip geweest, we hebben een heerlijke tijd gehad samen en hebben echt genoten. Het liefst zou ik er nog drie maanden (of jaren) aan vast plakken want onze bucket-list is eigenlijk alleen maar langer geworden. Maar als morgenavond mijn hoofd mijn eigen kussen raakt en Claries naast me ligt te doezelen ben ik blij weer thuis te zijn. En laat de napret van deze trip maar overgaan in de voorpret van de volgende trip!

Iedereen bedankt voor het volgen en tot snel!