De lange reisdag dus een lang verslag...

En vanaf die lange reisdag mag ik het weer oppakken. Ons plan was om via Skeleton Coast naar Khowarib te rijden en dan daar een nachtje te blijven. Daarna zouden we helemaal naar het noorden rijden, naar Epupa Falls. Maar niks is zeker, zo ook ons reisplan niet.

Nadat we vroeg waren opgestaan en wat boodschappen hadden gedaan hebben we in Swakopmund eerst nog even genoten van een heerlijke punt taart en een koffie bij Café Anton. Rond een uur of 9 (jaja, wel wat vroeg voor taart) starten we met onze langste reisdag tot nu toe.

Als eerste hoogtepunt tijdens deze reis stond Skeleton Coast op het programma. Welgeteld één schipwrak, twee jakhalzen en een Oryx verder waren we er doorheen. Wat een tegenvaller... Maar toch geven we de moed niet op want er kwam nog een mooie route naar Khowarib aan dus wellicht werd het daar beter.

En dat werd het! Eerst zag ik één giraf. Even gestopt en een paar fotootjes genomen en weer doorgereden. Paar uur verder zag ik weer een giraf midden op de weg staan. Nee, zegt Claries, het zijn er twee. Nee, drie! Nee, vier! Afijn, het was een hele groep van zes giraffen. Toen hebben we toch maar even de tijd genomen om ze goed op de foto te zetten en dat is gelukt.

Daarna onze route vervolgd en na het passeren van een vetinary gate kwamen we in een heel ander deel van Namibië terecht. Rondzwervende geiten en koeien. Lemen huisjes. Kraampjes langs de weg met lokale kunst en kitsch. Misschien wel het echte Afrika.

Voor de zoveelste keer deze reis vroegen we ons af waar we terecht zouden komen. En na een goed uur rijden wisten we het. Een prachtige lodge, goed onderhouden met mooie campsites en een schitterende locatie. En toen begon het getwijfel!

Wat moeten we nu doen? Tot nu toe zijn we veel onderweg geweest en hebben we weinig gedaan. Begrijp me niet verkeerd hoor, we hebben de tijd van ons leven maar we zijn echt teveel aan het hollen en te weinig aan het stilstaan.

Na lang wikken en wegen besluiten we om niet naar Epupa Falls te gaan en een nacht langer in Khowarib te blijven. Dan kunnen we een activiteit doen zonder zelf na te hoeven denken. En dat wordt een Desert Elephant Tracking.

Om acht uur in de ochtend worden we opgehaald om een dag te spenderen in de enigszins drooggevallen rivier Hoanib. Archie is onze gids en hij gaat ons olifanten laten zien. In de ochtend zien we drie olifanten van een flinke afstand en een mannetje van dichtbij.

Even ontstaat er beroering in de safari Jeep. Er zijn leeuwen gespot! Archie haast zich naar de plek die hij van een collega gids door krijgt. Maar we zijn te laat. Het enige dat we zien zijn leeuwensporen. We rijden nog een rondje door wat begroeiing maar nee, ook geen olifanten. Tijd om te gaan lunchen.

Tijdens de lunch neem ik eens goed de tijd om met onze gids te praten. De man is een opgeleid bioloog, wat ik toch enigszins verrassend vind. Hij is in Amerika en Londen geweest om nieuwere technieken te bekijken als het gaat om het in stand houden van de olifanten- en de neushoornpopulatie.

Het gidswerk doet hij er freelance bij. Als ik hem vraag naar de vetinary gate legt hij uit dat er in dit gebied veel stammen zijn die geiten en  koeien houden. En omdat ze dat zonder allerlei poespas doen, is er verhoogde kans op mond- en klauwzeer. Al het rauwe vlees dat je bij je hebt als je het gebied verlaat moet je inleveren en het wordt gewoon weggegooid...

Wij hebben ook nog zat vlees in de koeling en trekken de volgende dag weer uit het gecontroleerde gebied. Claries zegt al snel tegen Archie dat hij het mag hebben. Het lijkt ons een beter doel dan de prullenbak. Archie mag dan een bioloog zijn, hij heeft het niet al te breed.

Na de lunch rijden we nog wat rond tot onze gids een spoor ziet. Ineens heeft hij het gaspedaal gevonden en schiet vooruit. Hortend, stotend en zelfs stuiterend. Wat ziet hij toch? En dan zien wij het ook... een kudde olifanten... een stuk of zes. Archie manoeuvreert er handig doorheen zodat we mooie plaatjes kunnen schieten. Maar buiten het maken van foto's... We beseffen ons, we kijken naar trekkende olifanten in hun natuurlijke habitat. Zo bijzonder. Wat een prachtige ervaring.

We hebben wat we willen en Archie brengt ons terug naar de lodge. Hij krijgt van ons het vlees  en wij gaan lekker dineren. We zijn immers 2 weken getrouwd.

Tijdens het diner worden we verrast door een fles champagne... We hadden ergens terloops laten vallen dat we op huwelijksreis zijn en dat hebben ze onthouden. Super lief!

Morgen doen we nog een ochtendtoer naar de Himba... de lokale stam. Daarna naar Khorixas en dan Etosha in. Maar eerst maar eens proberen te slapen in 40 graden met brullende kikkers naast je... jaja, zwaar leven!