Sossusvlei

Na die mooie zonsondergang kon het eigenlijk niet beter worden. We hebben 's ochtends rustig opgestart en zijn op het gemak naar Sesriem gereden voor het volgende hoogtepunt: de Sossusvlei!

En met recht dat het een hoogtepunt genoemd mag worden. Je merkt het alleen al aan de hoeveelheid campers, tentjes en tourbussen die op de Sesriem Campsite stonden.

Nadat we gesetteld waren, zaten we bij onze camper een beetje voor ons uit te staren. Het was half 4 in de middag en we bedachten dat we alvast een keer naar de Sossusvlei konden rijden. Dat is vanaf de campsite nog een goed uur rijden dus we zouden wel weer een zonsondergang mee pakken.

Sossusvlei is een complex gebied van enorme zandduinen gelegen in een nationaal park. En zandduinen zo hoog dat je het niet beseft al zie je het. De voorlopers waren nog wat klein en laag maar toen we na 45 minuten bij de eerste echte duinen aankwamen waren we gelijk onder de indruk.

Duin 45 (ja, ze zijn allemaal genummerd) staat er om bekend dat deze bij zonsopgang het contrast tussen licht en donker zo mooi laat zien. Een enorme verlichte duin aan de ene kant en een schaduwrijk gebied aan de andere kant.

Na een klein stukje de duin opgerend te zijn reden we verder de Vlei in. De uitzichten werden mooier, de zon kwam steeds dichter boven de duinen te staan en omdat het zo laat was, waren er praktisch geen andere toeristen.

De laatste 5km van de route was een zandweg. En niet wat los zand. Nee, echt een zandweg a la Loonse en Drunense duinen. Goed dat we onze 4x4 camper bij hebben. En na 1 meter.... vast!

Gelukkig kwam er een gids voorbij die normaal tourgroepen door dit gebied rijdt. Hij stapt in, doet wat dingetjes die we zelf ook al geprobeerd hadden alleen net wat handiger en we waren los. Dus ik kroop weer achter het stuur, 2 meter verder en jawel, weer vast! Maar nu wist ik de handigheidjes van onze reddende engel de eerste keer en waren we zo los. De route tot het einde gereden en nog een berg mooie plaatjes geschoten. De uitzichten, de zandduinen, de stilte... niet te beschrijven.

De volgende nacht / ochtend  (We zijn om 5.30u opgestaan voor een zonsopgang deze keer) reden we weer het de Vlei n. Het voordeel van slapen op de campsite is dat je een uur eerder naar binnen mag dan mensen buiten  het nationaal park. Dat beperkt het massale enigszins.

We stoppen wederom bij duin 45 om daar de zonsopgang te kijken. Maar wel boven op de duin. Na flink wat klimwerk zetten we ons neer en zien dan het schouwspel tussen licht en donker. Met nog 50 anderen... wel mooi, maar de drukte maakt dat je er op de een of andere manier minder van geniet.

We rennen de duin af (dat was dus echt vet om te doen) en rijden door de Vlei in. Bij de parkeerplaats voor het zandpad was het ook al druk (inmiddels mochten de bezoekers van buiten ook naar binnen) en bij de eerste stop na het losse zand ook.

Maar omdat we er een dag eerder ook al waren geweest, wisten we dat we nog 500 meter door konden rijden. En daar was niemand, echt niemand. Even snel een broodje gesmeerd en gegeten en wij die duin op wandelen. En wat een uitzicht weer, en een stilte... We hebben er heerlijk van genoten! Met alles wat ik er tot nu toe over gezegd heb, doe ik het tekort. Zo gaaf was het!

Daarna vertrokken we voor een lange rit richting Swakopmund waar we nu na het eerste nachtje langzaam wakker worden. Er staat vandaag van alles op het programma maar dat volgt in een volgend verslag!