Kia Ora

Terwijl Claries gisteren haar verslagje zat te typen had ik de dag van vandaag alweer voorbereid en in mijn hoofd zitten. Hetgeen ik bedacht had, hebben we ook daadwerkelijk uitgevoerd. Ware het niet dat we op het laatste moment nog iets aan de planning hebben toegevoegd, maar laten we bij het begin beginnen.

Vanochtend gingen we naar Hidden Valley. Dit is, net als Craters of the Moon gisteren, een geothermisch gebied. Hier vind je alleen meer borrelende modder, hoger opspattend water en het hele gesteente lijkt te koken. Daarnaast is deze vallei eigenlijk alleen te bereiken door met een bootje een meer over te steken (geen uitgebreide vaartocht deze keer, nog geen vijf minuten zelfs). Kort gezegd, commercieel wordt hier veel meer van gemaakt dan het geothermisch gebied van gisteren.

Desalniettemin was het wederom schitterend om te zien. Eigenlijk is het maar een vreemd natuurverschijnsel. Op sommige plaatsen is de aardkorst zo dun (nog geen 20mm) dat je er echt niet op kunt lopen zonder in een poel kokend water of modder (dan is je verbrande huidje gelijk behandeld in een modderbad) te vallen.

Na het boottochtje terug zijn we richting Matamata gereden. Dit ritje van ongeveer anderhalf uur bracht ons bij Hobbiton. Dit is de filmset van het dorpje waarin de Hobbits wonen in de Lord of the Ringstrilogie en later ook de Hobbittrilogie. Na een lunch van fish en chips werden we door onze gids verzocht in een bus plaats te nemen die ons naar de filmset bracht.

De gids vertelde ons een hele hoop over de verschillende camerastandpunten, de maten van de Hobbitholes en de relatie tussen die twee. Vaak staan er langs een pad twee holes tegen over elkaar. Een grote en een kleine. De normale mens wordt dan gefilmd met het kleine hole op de achtergrond en de Hobbit met de grote. Zo wordt (ondanks dat de acteurs misschien wel even groot zijn) de illusie gewekt dat we daadwerkelijk met een Hobbit en een mens van doen hebben.

Ten tijde van Lord of the Ringfilms bestond het hele dorp gewoon uit piepschuim schotten, op sommige plaatsen verstevigd met triplex en dat was het wel zo'n beetje. Nadat de films waren afgerond werd het hele dorp ook weer afgebroken, op zo'n 17 Hobbitholes na. Daarvan bleef de witte piepschuimen vorm staan. Toen enkele jaren later de opnames van de Hobbit startte heeft de eigenaar van het land wederom toestemming gegeven om te filmen op zijn land, maar wel tegen de voorwaarde dat er echt een dorp gebouwd werd. Puur om commerciële redenen natuurlijk, want de witte piepschuimen borden brachten al horden bezoekers met zich mee, dus waarom niet het dorp laten staan.

Nu staan er in totaal dus 44 Hobbitholes, waarvan Bags End (waar Bilbo en Frodo wonen) de grootste en de meest bekende is. Daarnaast is de Green Dragon (een café uit de film) helemaal opgebouwd en ingericht zoals het in de studio ook was ingericht. Daar kregen we een heerlijke, ijskoude versnapering (pilske) en na zo'n twee uur door Hobbiton te hebben rond gestruind werden we door de bus terug gebracht naar de parkeerplaats en gingen we richting Rotorua.

Daar aangekomen hebben we onszelf gemeld bij de receptie, kregen we een plekje toegewezen en zijn we in ons campertje de dag van morgen gaan plannen. (in de film hoor je nu vaak een geluid alsof een naald ineens van de elpee op de platenspeler wordt getrokken) Nee, dat was eigenlijk de bedoeling. We hadden onszelf voorgenomen om morgenochtend een Maori stam te gaan bezoeken en dan 's middags richting Auckland te rijden om een rugbywedstrijd bij te wonen.
 
Maar aan de receptie van de camping kregen we te horen dat we toch echt een avondprogramma bij de Maori bij moesten wonen. “Je wordt op een traditionele manier welkom geheten in het dorp, je krijgt eten dat op een traditionele manier is bereid (gekookt in de grond) en met een beetje geluk krijg je ook nog een spuitende geiser te zien. Enig probleem, jullie moeten over vijf minuten klaar staan” aldus de receptionist. We waren er allebei van overtuigd dat dit een betere keuze was dan het ochtendprogramma. Dus de camper geparkeerd, stroom aangesloten zodat het bier niet lauw wordt en daar stonden we dan, te wachten op de bus.

 En het was de moeite meer dan waard. De welkomstceremonie alsof we een bevriende stam waren die op visite kwam. De traditionele zang, de traditionele dans, schitterend. Gekke aan de tradities van de Maori is dat ze je bij ieder oogcontact aankijken alsof ze je hart uit je borstkas willen trekken terwijl ze daadwerkelijk bedankt voor jullie aandacht zeggen. Claries heeft nog een dansje gedaan met een accessoire (bal aan een touwtje) wat typisch is voor de vrouwelijke Maori en ik zelf heb de Haka gedaan. Nu was dat niet zo indrukwekkend, maar de Haka die de stam zelf uitvoerde was echt geweldig, enorm indrukwekkend. Daarnaast werd alles met een glimlach en een knipoog gebracht. Echt behoorlijk genieten geblazen.

Daarna het eten, dat op een speciale manier in de grond bereid is. Alles wordt opgewarmd en gekookt door gebruik te maken van de aardwarmte. Jammerlijke hieraan is dat het er schitterend uit zag toen het uit de grond kwam, maar toen we eenmaal in de eetzaal stonden was er niks meer van over. Het was gewoon in RVS schalen gegooid en het buffet van AC ziet er soms beter uit. Maar de ervaring om bij en Maori stam te zijn maakt een hoop goed.

Als laatste stond een bezoek aan de geiser op het programma, maar deze werkte helaas niet mee. Een beetje bubbels hier en een boel stoom daar en daar was het wel mee gedaan. Maar ja, je kan de natuur niet manipuleren.

 Al met al weer een dagje vol belevenissen. Een druk dagje ook, maar nu hebben we morgen alleen de rit naar Auckland op het programma staan, en de rugbywedstrijd. Lekker ontspannen dus!

 

Kia Ora,

 

Claricia en Wilbert