Sounds of Silence

Het is bijna niet meer voor te stellen hoe slecht het weer in Dunedin was na een dag als vandaag, maar ik zal het verhaal toch oppakken waar Wilbert gebleven was.

De nacht in Dunedin was nat, nat, nat en winderig. Het bed opmaken lukte amper, en alles was al vochtig voordat we uberhaupt lagen. Een paar series gekeken op de laptop met het contiue getik van regen en hagel en het gewieg van onze camper in de wind. Ik heb uiteindelijk nog wel wat geslapen, maar Wilbert toch een stuk minder. We hoopten echt de volgende dag een betere dag te hebben en met die gedachte vetrokken we richting lake Manapouri. Bij dit meer begint de tocht richting de 'Doubtfull sound' en dat was tot voor kort de planning. De tocht er naar toe was hoopgevend, want ieder uur regende het een beetje minder hard en toen we arriveerden scheen er zelfs een zon. Een echte serieuze zon!

Onze camping stond aan het meer en het uitzicht was weer eens prachtig. De camping was bijzonder te noemen, maar in de positieve zin van het woord. Een vrouwtje van in de 80 hielp ons en overal stonden auto's die minstens zo oud waren. Er was ook een 'speelhal' met oude flipperkasten en een oude pooltafel. Ieder huisje zag er anders uit en de keuken was al net zo nostalgisch, maar zoals overal in Nieuw-Zeeland, was het brandjeschoon. Het is echt heerlijk om in dit land te kamperen. In de gemeenschappelijke keuken gegeten, samen met een Duits stel en hun 6mnd oude dochter. Daarna op tijd naar bed, want om 7 uur stond de wekker om naar Milford sound te gaan.

Ja jullie lezen het goed, we zijn toch naar het iets toeristischer Milford sound gegaan. Doubtfull is bijna 4x zo duur en is het echt een dagtrip om er uberhaupt te komen. Milford sound kun je op eigen vervoer bereiken en een trip door deze kleinere fjord is in een dagdeel te doen. Omdat we wel op een zo rustig mogelijk tijdstip wilden gaan, vetrokken we vroeg richting de fjord.
De route er heen is al een feestje, het is een speciaal voor het toerisme aangelegde route langs allerlei meren en uitkijkpunten. We vertrokken vroeg en de mist was eigenlijk nog niet opgestegen, waardoor de hele route iets mystieks kreeg. Halverwege lag 'mirrorlake' en de spiegeling in het water was helderder, dan het mistige uitzicht wat je eigenlijk echt zag. Het was ontzettend mooi.

Om half 11 vertrok onze semi zeilboot richting de Tasmaanse zee, inmiddels was de mist helemaal weg en was de lucht strakblauw. Dit hadden we niet durven dromen toen we boekten! Wat we toen zagen is niet te beschrijven en ook onze 250 foto's hebben niet kunnen vastleggen hoe mooi het was. De combinatie van de prachtige fjord, het mooie weer en de boot maakte het voor ons af. We hebben zelfs nog zeehonden en een pinguin gezien. Er komen regelmatig dolfijnen in de fjord, maar de hoop dat wij nog dolfijnen zien deze trip heb ik achter me gelaten. Eenmaal op de Tasmaanse zee begon de boot nogal te schommelen en was ik vergeten dat varen soms helemaal niet leuk is, gelukkig keerden we vrij snel om en vaarden we terug. Langs de mooie watervallen, de steile bergen, de plotselinge bossen en over het strakblauwe water de 'Sound of silence'. Wat de drukte betreft viel het me alles mee en heb ik absoluut geen last gehad van bussen vol Aziaten. Eenmaal terug in de haven, waren die er wel degelijk, maar vertrokken zij nu pas de fjord in.

Eenmaal terug bij ons campertje een hapje gegeten en snel achter het stuur want we wilden nog wat kilometers maken. De route naar onze volgende overnachtigsplek was een toeristische route langs allerlei landschappen, bergen en meren. Eerst moesten we dezelfde tocht terug die we al gereden haddan vanaf Manapouri en nu met de zon was hij bijna nog mooier. Erg leuk om te zien dat de natuur zo veranderd door het weer. Het is echt bijzonder dat als je een uur achter het stuur zit, je zowel door bossen, vlakke graslanden en door de bergen bent gereden, het blijft maar afwisselen. Foto's hebben we niet heel veel, omdat die vanuit de auto nou eenmaal niet echt lukken. Tegen het einde van onze tocht kwamen we langs lake Wakatipu. Hier moesten we echt stoppen voor wat foto's, want zo blauw en zo helder hadden we nog niet gezien. We waren er toen bijna, maar Wilbert wilde het laatste stukje ook nog toeristisch via een bergpas doen. We zitten hier midden in het wintersport gebied, maar daar is nu niet veel van te zien.

Om 19uur op de camping aangekomen, snel hapje gegeten en nu dit verhaaltje.

Morgen gaan we hier de omgeving verkennen en wat rustiger aan doen (vandaag 8uur gereden en door de fjord gevaren). Halverwege de dag richting de Franz Josef gletsjer, om daar te gaan hiken.

Liefs Wilbert en Claricia

ps. Leo nog gefeliciteerd met je verjaardag!