Een verslavend dagje

De eerste dagen met onze camper zijn achter de rug. De teleurstelling dat we de dolfijnen en andere dieren bij Akaroa niet hebben kunnen zien, hebben we achter ons gelaten en we zijn naar het Zuiden gereden. Dunedin om precies te zijn. Normaal gesproken rijdt je naar het Zuiden voor lekker weer, maar hier werkt dat net even tegenovergesteld. We rijden van de evenaar weg, dus weg van het lekkere weer. Letterlijk, want we hebben sinds we Akaroa verlieten alleen nog maar regen en wind gehad. Maar ik bekijk het even van de positieve kant, we hadden ook in een tentje kunnen zitten met dit weer!

Nadat we gisterenochtend hadden ontbeten vertrokken we met onze camper richting Dunedin. Dit zou onze uitvalsbasis worden voor twee nachten om van daaruit naar de Otago Peninsula te gaan om wat wildlife te bekijken. Het beloofde een lange rit te worden (volgens de lokale bevolking wel 8 tot 9 uur) dus we hadden afgesproken om elkaar om de twee uur af te lossen met rijden. Zo gezegd, zo gedaan en Claries heeft inmiddels dus ook haar eerste (kilo)meters in de camper gereden.

Na vier uur was ik weer aan de beurt en de navigatie gaf nog maar anderhalf uur te rijden aan (dus 5,5 uur totaal in plaats van 8 tot 9). Een behoorlijke meevaller dus. Met nog een kleine tussenstop waren we er inderdaad ruim op tijd op de camping. Voordat we onze standplaats opzochten hebben we nog even boodschappen gedaan zodat we voorzien zijn de komende dagen. Het voordeel van de Nieuw-Zeelandse campings is dat ze, naast de nodige sanitaire voorzieningen, ook een keukengebouw hebben waar je het eten kan bereiden. Zodoende zijn we niet aangewezen op ons eenpitsgastelletje wat meegeleverd is met onze camper.

Na ons avondeten hebben we (vooral Claries eigenlijk) alle flyers, bonnetjes, toegangskaartjes et cetera van de afgelopen weken uitgezocht en gelijk de overige papierhandel weggegooid. Rond een uur of tien, half elf ging het licht toch echt al wel uit en hebben we de zitruimte omgebouwd naar een slaapruimte en zijn we gaan slapen. De wind ging hevig tekeer en ook de regen liet zich horen. Dat heeft mij wel een paar uurtjes wakker gehouden maar zo kon ik mooi een voetbalwedstrijdje volgen via Twitter. En gezien het resultaat was het niet erg dat ik er wakker voor gebleven ben.

Uiteindelijk toch weer in slaap gesukkeld en vanochtend wakker geworden met nog steeds regen en wind. We kozen ervoor om het dagje wildlife te laten voor wat het is en wat indooractiviteiten te doen in Dunedin zelf. We begonnen met onszelf om te draaien en nog lekker een uurtje verder te slapen.

Eenmaal echt wakker hebben we een lekker ontbijtje gemaakt voor onszelf en hebben we de planning voor de dag even doorgenomen. Allereerst zijn we naar Speights geweest. Dit is een Nieuw-Zeelandse bierbrouwerij die een rondleiding door haar brouwerij + proeverij aan het eind organiseert. We hadden begrepen dat we voor deze brouwerij en de Cadbury Chocolate Factory een combi-ticket konden kopen. Om bij beiden een aantrekkelijke tour te krijgen was het handiger als we eerst naar de chocoladefabriek gingen en dan om vier uur terug kwamen naar de brouwerij. Voor ons geen probleem, een bierproeverij om 12u 's middags is wellicht ook niet de beste lunch.

De tour waar we aan konden deelnemen in de chocoladefabriek startte om 13.45 dus we hadden nog wat tijd te doden. We wisten dat 's werelds steilste, bewoonde straat (Guinness World Record) in Dunedin lag, dus die hebben we maar even opgezocht. Baldwin Street is niet heel lang maar stijgt gemiddeld 1 meter per 3,5 meter rijden. Op het stijlst meet de straat 36% stijgingspercentage. Dat zou een mooi colletje zijn voor in de Tour of New Zealand.

We zijn naar boven gelopen, de stoep was meer een trap overigens, en hebben daar wat foto's geschoten. Weer beneden konden we voor 2 dollar een enorm commercieel certificaatje kopen en dat hebben we maar gedaan. Dat certificaat zegt niks want als we niet boven waren geweest hadden we het ook kunnen kopen.

Inmiddels was het tijd om ons te melden bij de chocoladefabriek dus daar maar heen gereden. De tour was op zich niet heel bijzonder. Je ziet vooral lopende banden, veel chocolade en kartonnen dozen. Ze gaven wel een aantal repen weg en ze lieten nog een chocoladewaterval zien wat wel de moeite waard was. In het winkeltje na afloop van de tour nog wat inkopen gedaan. Qua lekkers bij de koffie zitten we de komende dagen (wellicht zelfs weken) wel goed.

En toen weer terug naar Speights Brewery. Lang gezocht naar een fatsoenlijke parkeerplaats en uiteindelijk precies op tijd voor de start van de tour waren we binnen. Onze gids was echt briljant en vertelde met veel passie over deze oudste brouwerij van Nieuw-Zeeland. Hij memoreerde vaak aan de vervlogen tijden van vroeger, gooide er af en toe een goede grap doorheen en wist het geheel mooi te presenteren. Alleen de brouwerij is geen brouwerij meer. Of in ieder geval niet het deel van de brouwerij dat wij te zien kregen.

Door de aardbeving in Christchurch is de Speights Brewery daar vernietigd. De hoofdaandeelhouder besloot om deze niet opnieuw op te bouwen maar deze te verenigen met de originele, eerste brouwerij in Dunedin. Een grote cultuurschok voor de elf mensen die in Dunedin werkten. Nu staat daar een van de mooiste, nieuwste en modernste brouwerijen van de South Pacific waarvoor nog geen toestemming is gegeven om daar rondleidingen te mogen geven. Dus bleef het voor ons de oude brouwerij die alleen nog intact is om als back-up beschikbaar te zijn.

De nostalgie zweefde werkelijk door de verschillende ruimtes en zalen. Vooral ook omdat de meeste machines uit de jaren '30 van de vorige eeuw dateerden. Geeft je te denken dat de vernieuwingen eigenlijk wel nodig waren. Zeker als je weet dat Speights het nummer 1 verkocht bier in Nieuw Zeeland is en bij de Oscars voor bierbrouwers meermalen een gouden medaille heeft gewonnen voor haar verschillende soorten bier (geen pils).

Na de rondleiding was het tijd voor de proeverij en daar werd door menigeen van genoten, vooral omdat het vrij tappen was. Claries en ik hebben het bij 3 gelaten en zijn weer naar de camping gereden (de proeverijglaasjes zijn net zo groot als een jeneverglas dus geen angst, we zijn niet beschonken achter het stuur gekropen) waar we in een van de keukengebouwen gekookt en gegeten hebben.

Nu zitten we weer lekker in ons campertje. Claries is verder gegaan met het uitzoeken van alle papieren terwijl ik dit verslagje zit te typen. Het weer is niet om over naar huis te schrijven, vanmiddag hagelde het zelfs even. Vannacht worden windstoten tot zo'n 120km/u verwacht dus we slaan zo de stormband maar even om de camper heen.

Morgen staat de rit naar Lake Manapourri op het programma. We hopen daar rond het middaguur aan te komen om dan bij een (waterig?) zonnetje van het uitzicht te genieten. De dag erna willen we dan graag de Doubtfull Sound bezoeken middels een boottochtje (ja, alweer in een bootje) maar eerst maar eens kijken hoe het weer daar is.

Veel leesplezier,

Claricia en Wilbert