Genieten op Borneo

Vandaag zou een rustig dagje worden. Een aantal mensen om ons heen vroegen het al af en toe: 'genieten jullie nou eigenlijk wel van wat jullie doen'. Toen ik daar over nadacht besefte ik dat het genieten soms pas later komt. Dat geeft helemaal niet, maar als het maar niet veel later is, als we weer aan het werk zijn. Vandaag heb ik me voorgenomen om te genieten en dat is gelukt.

Gisteravond lagen we al redelijk vroeg in bed en sliepen vrijwel meteen. Het nadeel daarvan is alleen dat uitslapen dan geen optie is. Maar wakker worden in onze boomhut, de gordijnen open doen en door het regenwoud uitkijken op de Zuid-Chinese zee is echt niet vervelend. Dit hebben we dan ook een paar uur gedaan om vervolgens eens tijd te nemen van het ontbijtt in plaats van binnen 10 minuten een ongetoaste boterham met ei naar binnen te werken.
Na een veel te uitgebreid ontbijt wilden we op ons gemakje de trail lopen die in het gebied achter het park lag. Eerst twijfelden we of we dit niet gewoon op slippers konden doen, onze schoenen waren nog iets klam en zo lastig zal de tocht niet zijn toch? Uiteindelijk toch maar weer onze schoenen aangetrokken en de jungle in. Dat was ook wel nodig, want het was gewoon klimmen en klauteren als de dagen ervoor. Na 5 minuten helemaal doorweekt van het zweet en hijgend als een malle aan het ploeteren. Mijn benen waren nog ontzettend stijf en mn omelet en 3 panenkoeken met banaan voelde ik zitten. Maar het was weer prachtig.
Hoe omschrijf je iets als een geur van een regenwoud? Hoe omschrijf je het geluid van de vogels en de insekten, zonder een geluid van mensen of iets door mensen gemaakt. Het was weer genieten! Halverwege kwamen we bij een waterval, die zomaar verstopt lag vlakbij ons hutje. Zeker de moeite waard en op een steen genoten van al het moois om ons heen. De terugweg was voornamelijk dalen en ging vrij soepel, ondanks mijn protesterende bovenbenen.

Omdat de dochter van de eigenaar van het park jarig is vandaag, konden we niet hier lunchen, dus gingen we een stukje verder kijken. Daar echte Maleisische sate op, met uitzicht op het strand. Weer teruggelopen en tijd voor een dutje.

Om 17uur stond onze 'mangrove by night' op het programma. Verwachtingen waren niet heel hoog, omdat we dit ook al bij daglicht hadden gezien. Maar we hadden gewoon zin om al het moois in de omgeving te bekijken. Ik geloof niet dat de bergen met de uitgestrekte bomen ooit zal vervelen.
Ik zal jullie proberen mee te nemen.

Je loopt op je gemakje met een geweldige kerel naast je richting receptie. Halverwege een vriendelijke lach van een van de medewerkers. Eenmaal aangekomen staat er een auto klaar, want de zee is iets te ruig om aan boord te klimmen. De man bij de slagboom kan niets anders dan lachen en zwaait enthouasiast. Eenmaal bij de boot, trek je je verplichte zwemvest aan en ga je zitten. De bootman herkent je voor een vorige trip en vraagt meteen hoe het was. Enthousiast vertel je over de voorgaande dagen in het national park en dan vertrek je. De zon schijnt aan een bijna strakblauwe lucht, terwijl de voorspellingen regen opgaven. Eerst probeer je nog een dolfijn te spotten, maar die zijn het hele jaar nog niet gezien, dus geniet je vooral van het uitzicht. Dan wordt er verteld dat je neusapen gaat zoeken, aan de kant van de mangrove. Je hebt ze al wel in Bako gezien, maar niet heel duidelijk, dus dat zou een fantastische afsluiting zijn. Na een tijdje zoeken ben je bang dat je ook deze dieren niet gaat zien, maar eigenlijk ben je gewoon ontzettend ongeduldig. Na een paar minuten ziet de gids ze, je vriend ziet ze ook, maar jij nog steeds niet. Het spotten is je toch wel verleerd na Zuid-Afrika. Dan zie je ze ook zitten en niet eentje maar een hele groep. Ze eten van de jonge bladeren die aan de rand van het regenwoud groeien. Ze zijn ontzettend schichtig en een foto lukt maar amper, maar dat is niet het belangrijkste. Ze springen ontzettend ver en je ziet ze overal heen vliegen, met hun dikke buik en lange staart. Na een tijdje zijn ze allemaal verdwenen tussen de bomen, de bootman kwam ook wel erg dichtbij natuurlijk. Je krijgt wat te drinken met bananencake en vers fruit en langzaam zakt de zon achter de paar wolken die er nog zijn. We varen een stukje terug, langs een vissersdorpje en weer zien we weer een groep neusapen, je geluk kan niet meer op. Het wordt langzaam donker en er komt een grote lamp tevoorschijn. Weer die herinneringen uit Zuid-Afrika! Op zoek naar ogen in het bos en al vrij snel wordt er een krokodil gespot en weer ben jij de laatste die hem ziet. Dan komen langzaamaan de vuurvliegjes tevoorschijn. Eerst een paar, dan meer en vervolgens lijkt de hele mangrove een grote kerstboom. Samen met je vriendje, in een boot, op Borneo en de hele mangrove schitterd van de vuurvliegjes. De bootman vangt er zelfs een paar voor je, zodat je ze van dichterbij kan bekijken. Je geluk kan even niet meer op. Dan zit de tocht er op en vaar je in het donker over de Zuid-Chinese zee, in een klein bootje met een veel te grote moter terug. Even twijfel je of dit niet veel te hard gaat en of je het wel fijn vind dat je de golven niet eens ziet, maar stiekem vind je het ook wel ontzettend gaaf.